Όταν πέρασα πολυτεχνείο είχα τις πρώτες μου επίσημες επαφές με τη συνομοταξία. Επί το πλείστον ανεξάρτητοι, αυτόνομοι και διασπασμένοι ακόμα και με τον εαυτό τους, οι τζιβάτοι είχαν μια τάση προς τα αριστερά κινήματα με τα πολλά αρχικά: Ε.ΝΕ.Ρ.Γ.ΕΙ.Α, Α.Ρ.ΧΗ. ΑΣ.ΠΡΟ.Δ.ΟΝ.ΤΗ.Σ. και παρόμοιες παρατάξεις ξεπηδούσαν κάθε δεκαπενθήμερο στα τραπεζάκια της σχολής. Και όλα ήταν στελεχωμένα με αφανοφόρους μουσο-ξερόλες και άσχημες γκόμενες με στυλάκι "προσπαθώ να γίνω ακόμα πιο άσχημη". Γαμώ το πρηξοπούτσι τους και γαμώ το "δασκαλίστικο" ύφος με το οποίο ξεκινούσαν κάθε συζήτηση. Ο "ανεξάρτητος" μπαφάτος πάντα νόμιζε ότι ήξερε την τάδε μπάντα πριν από σένα, ότι ήταν ο μόνος που κατέβαζε South Park σε rmv απ' το Napster, ο μόνος που κατέχει τα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Από το 2000 και μετά, εξαπλώνεται και εξελίσσεται και πλέον στις μέρες μας ο τζιβάτος μεσουρανεί.
Ο σωστός τζιβάτος φοράει μεταχειρισμένο σαλβάρι μωβ-μαύρο, all-starάκια που έχουν γίνει παντόφλες απ' τα πολλά σκισίματα και από πάνω μπλούζα 8 νούμερα μεγαλύτερη, συνήθως άσπρη με στάμπα "Ψαροταβέρνα ΤΟ ΚΥΜΑ" ή κάτι παρόμοιο. Εναλλακτικά κυκλοφορεί παντού με μαγιό ξεβαμμένο απ' τον ήλιο και καφέ σανδάλι με στρώμα κοράτσας 2 cm, που θα αηδίαζε ακόμα και τα Τζαπανάκια του 2 girls 1 cup. Πάντα φέρει κάποιο "χειροποίητο" ξύλινο ή κοκκάλινο κόσμημα σε χέρια και πόδια, λες και είναι ο Σάκα Ζουλού. Το μαλλί του είναι φυσικά αφάνα ή τζίβα και βρωμάει σαν χώμα που το 'χει γαμήσει άστεγος. Αν το μαλλί είναι ίσιο και δε μπορεί απ' τη φύση του να τζιβώσει, θα το πιάσει με ευρηματικούς τρόπους χρησιμοποιώντας ριγέ πάνινη κορδέλα ή γυναικείο κλάμερ. Συχνά ο μπαφιάρης φέρει τεράστια γενειάδα που θα ζήλευε το μπάσταρδο παιδί του Zakk Wylde και του Osama Bin Laden. Βέβαια η γενειάδα παρουσιάζει πολλά "κενά" α-λα Bob Marley, καθότι το παιδί είναι ακόμα στην ανάπτυξή του.
Ο τζιβάτος, εκτός από τζιβάτος και μπαφάτος, είναι επίσης σκαλάτος, πεζουλάτος ΚΑΙ γρασιδάτος. Δεν κάθεται σε καφετέριες και μπαρ γιατί είναι σύμβολα της καπιταλιστικής παρακμής στην οποία έχει πέσει η κοινωνία μας και διάφορα άλλα copy-paste απ' το Zeitgeist. Αντ' αυτού, προτιμάει να κάθεται σε μέρη με δέντρα και πράσινο για να είναι πιο κοντά στη φύση που τον εκφράζει. Μόνο που εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα: η Αθήνα ΔΕΝ ΕΧΕΙ πραγματικά μέρη με δέντρα και πράσινο! Ο τζιβάτος ναι μεν θέλει γρασίδι για τον κώλο του, αλλά ταυτόχρονα δε θέλει να απομακρυνθεί και πολύ απ' τις γειτονιές του κέντρου που βγαίνουν όλα τα μουνιά. Οπότε καταλήγει να κάθεται (οκλαδόν πάντα) σε κάτι νησίδες 2 τετραγωνικών μέτρων γεμάτες σκατά σκύλων, με αμάξια και χιλιάδες πεζούς να περνάνε γύρω του, διατηρώντας ταυτόχρονα υφάκι "Ααααχ! Αυτή είναι χαλάρωση...". Ειδικά φέτος το καλοκαίρι στην Αρεοπαγίτου κοντά στο σταθμό του Θησείου έπρεπε να ανοίγω δρόμο με μασέτα για να περάσω. Είχαν μαζευτεί οι πωλητές "χειροποίητων" κοσμημάτων και οι "καλλιτέχνες του δρόμου" και ξωπίσω και οι τζιβάτοι, να κάθονται κάτω στον πεζόδρομο μέρα μεσημέρι και να γρατζουνάνε κιθάρες ή να παίζουν αυτά τα πνευστά μαρκούτσια που τα φυσάς και δε βγάζουν ήχο.
Όταν ο μπαφάτος δε μολύνει την πρωτεύουσα με την τριχωτή παρουσία του, πάει για ελεύθερο κάμπινγκ παρέα με τους φίλους του και δύο αδέσποτα σκυλιά σε μέρη με όνομα άνω των τεσσάρων συλλαβών. Φολέγανδρος, Αντίπαρος, Ελαφόνησος είναι υποψήφια. Αν και τελευταία η Ελαφόνησος είναι πασέ επειδή το κάμπινγκ παραείναι οργανωμένο, έχουν μπει ομπρέλες στην καλή παραλία και, Ω ΘΕΟΙ, πάει κόσμος. Ναι φίλε! Ο τζιβάτος τσαντίζεται με το γεγονός ότι πάνε κι άλλοι σε μια πανέμορφη παραλία την οποία για κάποιο λόγο θεωρεί μόνο δικιά του! Όπου κι αν καταλήξει, θα τη βγάλει παίζοντας τάβλι, στριφογυρίζοντας αλυσίδες με φωτιές και πίνοντας τα μισά Ζωνιανά, κυκλοφορώντας με την πούτσα έξω καθ' όλη τη διάρκεια των διακοπών. Ο σωστός χαρτζιλικωμένος χίπης θα εκδράμει και με προορισμό την Ισπανία ή την Κούβα για τους πολύ hardcore. Μάλιστα, διηγούμενος το ταξίδι του στην Ισπανία σε συντζιβάτους, ΔΕΝ θα λέει "πήγα Ισπανία". Θα λέει κατευθείαν "Πήγα Βαρκελώνη" ή "Πήγα Μαδρίτη", λες και μένει μόνιμα Ισπανία και αναφέρεται σε άλλες πόλεις της "πατρίδας" του.
Στα κενά μεταξύ των διακοπών και του αραλικιού, ο τζιβάτος θα πιάνει μια καινούργια ηλίθια ασχολία σε εβδομαδιαία βάση. Κάθε φορά θα πορώνεται με το νέο πράγμα που "μαθαίνει" και κάθε φορά θα το παρατάει πιο γρήγορα κι απ' την Κάρι Μπράντσω. Ανά πάσα στιγμή, ο τζιβάτος μαθαίνει ερασιτεχνικό θέατρο, βιόλα, Ρώσικα, καποέιρα, γλώσσα των κωφάλαλων, μονόκυκλο, δημιουργική γραφή, φλαμένγκο και κατασκευή γλυπτών από παλιά κουτάκια Sprite. Από μουσική προσπαθεί να είναι όσο πιο ευρηματικός γίνεται. Έχει κάποιες σταθερές όπως Θανάσης, Σωκράτης Μάλαμας, Ψαραντώνης και Bob Marley, αλλά όσο μεγαλώνει, τόσο πιο περίεργος καταντάει. Στα 18-19 του ξεκινάει με τζαζ, φανκ, σόουλ και άλλα παρόμοια είδη που τον κάνουν να αισθάνεται ακόμα πιο μαύρος απ' ότι νομίζει πως είναι. Σταδιακά όμως τη χάνει τη μπάλα: Εντίτ Πιάφ, Σκανδιναβικό swing-hop, Θιβετιανοί ψαλμοί και Φιούζιον Λάτιν με Ταμ-Ταμ.
Λοιπές δραστηριότητες του μπαφάτου περιλαμβάνουν τζάμπα συναυλίες, συμμετοχή σε βαρετά φεστιβάλ του ΣυΡιΖα, πορείες όπου αν φάει μισό μιλιγκράμ δακρυγόνο θα μας πρήζει τον πούτσο για κανά μήνα, λιώσιμο σε καταλήψεις πάρκων, παρακολούθηση εξαρχειακών μπάχαλων από ασφαλή απόσταση, διάβασμα ποίησης και πούλημα μούρης σε όσους δε διαβάζουν ποίηση.
Για πολλά χρόνια είχα πείσει τον εαυτό μου πως οι τζιβάτοι θα περιορίζονταν στα στέκια των ΕΑΑΚ και θα χανόντουσαν με τον καιρό, όπως η ντίσκο, το Μακαρένα ή μια σιωπηλή κλανιά. Έκανα λάθος. Το κίνημα μεταλλάχθηκε και προσαρμόστηκε στη νέα γενιά των schooligans, που όλοι ανεξαιρέτως είναι σε μπάντα, γράφουν ποιήματα για το πόσο καταπιεσμένοι νιώθουν που πρέπει να πηγαίνουν σχολείο και απορρίπτουν τον κόσμο της τεχνολογίας (με εξαίρεση το κινητό, το MP3 player, την ψηφιακή φωτογραφική, το ConnX και το laptop τους). Αυτό είναι που ξεχωρίζει τους τζιβάτους από τις υπόλοιπες alt-μόδες που έρχονται και παρέρχονται. Δεν είναι αυθύπαρκτο κίνημα. Για να επιβιώσει, προσκολλάται στον εναλλακτικό κόσμο της εκάστοτε εποχής, είτε αυτός λέγεται χίπηδες, είτε Grunge, είτε ΣυΡιΖα, είτε οτιδήποτε άλλο "μη-καθεστωτικό". Και αυτό σημαίνει ότι ποτέ, μα ποτέ δε θα πεθάνει... Σνιφ.
πηγη:faeenamalaka
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου